Czy istnieje przyjaźń damsko-męska?

Zwykło się mówić, że przyjaźń między kobietą a mężczyzną nie ma racji bytu – lub też, że zdarza się bardzo rzadko i wymaga od partnerów skrajnej nieatrakcyjności bądź homoseksualizmu. Z oczywistych powodów nie bierzmy pod uwagę przyjaźni z gejami lub rodzeństwiem. 

Przeciwnicy przyjaźni damsko-męskiej twierdzą, że zawsze, prędzej czy później, któraś ze stron zaczyna mieć ochotę na seks; że tak jesteśmy już skonstruowani i w końcu przychodzi moment, gdy pijani, zdołowani lub w inny sposób osłabieni psychicznie, rzucamy się w czułe objęcia kogoś, kto do tej pory był nam jak brat lub siostra. Inni upierają się, że mają przyjaciół, do których nigdy nie czuli pociągu seksualnego i nie zapowiada się, by miało się to zmienić.

Dyskusja zdaje się niemożliwa do rostrzygnięcia. Zdaje – bo jej uczestnicy wpadają w pułapkę pewnego założenia, które strasznie ogranicza pojęcie "przyjaźni". No właśnie. Czym dla Was jest przyjaźń? Kogo można nazwać przyjacielem? Każdy definiuje to sobie inaczej. Najogólniesza i najczęściej przeze mnie słyszana definicja przyjaźni to "duchowa więź między ludźmi pozbawiona elementu przyciągania seksualnego". Jeśli taka jest i Twoja definicja przyjaźni, to oczywiste jest, że nie będziesz w stanie jej nawiązać z kimś płci przeciwnej. No nie ma bata: choćbyś nawet Ty nic nie czuł do drugiej osoby, to z pewnością ona w końcu zacznie się męczyć, zmuszona do udawania, że jej podejście do Ciebie się nie zmieniło. A będzie musiała udawać, bo przecież Ty nie zaakceptujesz cielesności w Waszej "duchowej symbiozie dusz". 

Ale kto powiedział, że nie można się przyjaźnić z kimś, kto jest dla Was atrakcyjny seksualnie? Czy nigdy nie przyjaźniliście się ze swoimi partnerami?  Naprawdę? To chujowe mieliście związki.

Dla mnie przyjaciel, to ktoś, na kogo mogę liczyć. Ktoś, kto mnie akceptuje. Ktoś, kto mi wybacza. Ktoś, kto pragnie mojego szczęścia. Ktoś, kogo uszczęśliwiam swoją obecnością. Ktoś, kto mnie potrzebuje. Ktoś, za kim tęsknię. Ktoś, kto może o mnie powiedzieć to samo. Gneralnie – przyjaciel to ktoś, przy kim czuję się dobrze. I kompletnie nieistotne w tej definici jest to, czy ta osoba mnie pragnie seksualnie albo – czy ja pragnę jej. Gdybym nie umiała się przyjaźnić z moimi partnerami, nie byliby nimi. Byliby najwyżej kochankami, z którymi łączy mnie tylko seks. 

"A co, jeśli wylądujecie w łóżku i się w sobie zakochacie?" 

Fantastycznie! 

"A co, jeśli wylądujecie w łóżku i będzie kiepsko?"

Trudno. 

"No tak, ale co jeśli zakochujesz się nagle w swoim przyjacielu a on nie odwzajemnia Twojego uczucia? Mowisz mu o tym i jednocześnie stawiasz go w kłopotliwej sytuacji? A może milczysz i przez to zmuszasz się do nieszczerości?" 

Nie wierzę w namiętną miłość jednostronną. Jest ona dla mnie zauroczeniem lub zwykłym seksualnym pragnieniem. Dla mnie miłość musi być MIĘDZY ludźmi – musi być więc wzajemna. W przeciwnym wypadku jest tylko zauroczeniem. A zauroczenie – podobnie jak zranione czy niezaspokojone ego – łatwo wyleczyć. No, ale to MOJA definicja miłości. Każdy ma swoją. :) W najgorszym przypadku, jeśli jesteś za słaby, nie masz mózgu albo (tu wentyl bezpieczeństwa dla niektórych z Was) po prostu macie "inne definicje";) – przyjaźń się zakończy. 

No właśnie. Tu kolejna pułapka, w którą często wpadacie – czy przyjaźń zakończona nie była już przyjaźnią?