Ostatnio zastanawiałam się, dlaczego tak wiele matek czepia się innych matek w kwestiach trywialnych i doszłam do wniosku, że to może być próba poradzenia sobie z poważnymi zmartwieniami.
Ona urodziła, leży z dzieckiem w szpitalu, a on, jej partner, sprowadza do tego szpitala swoich rodziców. Scenariusz zupełnie spoko, o ile świeżo upieczona mama ma dobre relacje z teściami i zupełnie jej ta wizyta nie przeszkadza (albo wręcz z przyjemnością tych teściów przywita).
Po co mi laktator, przecież nie po to decyduję się na karmienie piersią, żeby potem buteleczki dziecku wyparzać Tak myślałam w pierwszej ciąży. W drugiej już nie miałam złudzeń.
Znajomy szukał ostatnio kierowcy na kilka godzin. Miał samochód, opłacał paliwo, dodatkowo oferował wynagrodzenie i takie ogłoszenie zamieścił dla chętnych w swojej okolicy. Zgłosiło się kilka osób, w tym kobieta. Wybrał właśnie ją, z kilku względów.
To dlatego, że pani dzwoni. Nie powinna pani tak często dzwonić do dziecka. Im mniejszy kontakt z rodzicami tym lepiej. My tu wszystko mamy pod kontrolą, nie ma się czym przejmować. Dzieci dobrze się bawią, tylko jak rodzice dzwonią, to zawsze jest gorzej.
Odwoływanie się do „wspaniałych starych czasów” to ulubiony argument ludzi, którzy boją się odkryć i rozwiązań proponowanych przez współczesną naukę. I ja rozumiem genezę tej nieufności.
Twoja przyjaciółka, siostra, znajoma urodziła dziecko i chcesz ją odwiedzić. Spoko. Jeśli jesteś mamą, to pewnie nic ci pisać nie muszę i sama dobrze wiesz, jak się do takiej wizyty przygotować i czego nie robić na miejscu.
Nie mam telewizji w domu. Ale za każdym razem, gdy odwiedzam kogoś, kto tę telewizję ma i przypadkiem zobaczę jakiś blok reklamowy na dowolnym kanale, czuję się atakowana głównie reklamami różnych suplementów diety.
Pierwszy poród zaskoczył mnie momentem, gdy usłyszałam pierwszy krzyk syna. Nie spodziewałam się tej emocjonalnej bomby, która we mnie wybuchła. No po prostu zalało mnie tsunami miłości, która trzyma do teraz, więc już 3 lata.
„Zawsze chciałam być taką matką jak moja mama. Chciałam, by moje dziecko mi bezgranicznie ufało, miało we mnie przyjaciela, ubaw na każdym kroku, czasem wstydziło się ze mną gdzieś pokazać, bo tylko przypał zrobię.