Z życia znanej blogerki
[Konkurs jest na końcu. Jeśli nie chce Ci się czytać blogowego pierdololo, po prostu przewiń, aż zobaczysz napis "KONKURS"] Dziesięć lat temu usiadłam przy moim pierwszym, kobylastym laptopie i założyłam bloga.
[Konkurs jest na końcu. Jeśli nie chce Ci się czytać blogowego pierdololo, po prostu przewiń, aż zobaczysz napis "KONKURS"] Dziesięć lat temu usiadłam przy moim pierwszym, kobylastym laptopie i założyłam bloga.
To dla mnie bardzo ważny wpis i bardzo ważny moment w blogowaniu. Wiedziałam, że przyjdzie w końcu czas na delegowanie i przyznanie się przed samą sobą, że nie można wszystkiego robić w pojedynkę.
Moja gadżetomania jest ostatnio wyjątkowo dopieszczana i dostałam do testów urządzenie, z którego zmyślności nie zdawałam sobie wcześniej sprawy – jako że prasować zbytnio nie lubię i nie robię tego często.
Zawsze tak sądziłam. Słuchając minionych historii o wojnach i zwykłych, niewinnych ludziach, którzy szukali schronienia w obcych krajach i u obcych ludzi, wiedziałam, że gdybym to ja miała zadecydować, czy przyjąć do domu uchodźcę, zrobiłabym to.
W „Pytaniu na Śniadanie” leciał właśnie reportaż o polskich plażach zasłanych parawanami.
Pierwszy raz usłyszałam o Snapchacie od Krzysztofa Kanciarza. Ten słynny człowiek sukcesu wysłał mi wiadomość z przepowiednią, że Snapchat będzie kiedyś wielki, megapopularny, i że zdobędzie świat.
Telewizja umiera. To śmierć bardzo powolna, więc może nie nastąpi za mojego życia, ale jestem przekonana, że moje dzieci już będą świadkami tego zgonu.
