Zacznijmy od ustalenia jednej rzeczy: czy to, co posiada twoje dziecko, jest faktycznie jego własnością. Bo wiesz, jeśli coś jest twoje, to na przykład nie można ci tego odebrać. A przynajmniej nie zgodnie z prawem. Odebranie ci twojej własności nazywa się kradzieżą i jest karalne.
Jeden z tych programów, w których jakaś superniania chce w jeden weekend zmienić czyjeś dzieci. Problem leży w małym chłopcu, który co rano robi cyrki przy ubieraniu się. Superniania mówi, żeby być stanowczym i prowadzić dziecko do pokoju, jeśli nie chce założyć spodenek.
Usłyszałam to już kilkakrotnie, odkąd zostałam mamą, a nie minęły jeszcze trzy miesiące.
To jest bzdura, że głównym obowiązkiem rodzica jest kochać dziecko. Miłość albo jest, albo jej nie ma. Nie może być niczyim obowiązkiem, bo nie mamy na nią żadnego wpływu. Większość rodziców kocha swoje dzieci i nieba by im przychyliło, gdyby tylko mogli.
Dziś będzie wpis o wulgaryzmach, ale ponieważ zdaję sobie sprawę, że większość tego purytańskiego społeczeństwa nigdy nie skalało się żadną k… i ch… na ustach, postanowiłam nie użyć ani jednego brzydkiego słowa aż do końca tego wstępu.
Wiem, że z czegoś trzeba żyć a biedni producenci leków i suplementów diety też płacą rachunki za prąd i muszą w coś ubrać swoje potomstwo, ale jest pewien poziom przyzwoitości, którego się nie powinno przekraczać.
Siedzieć cicho czy wyrazić swoją opinię? Spróbować zaakceptować czy zabronić spotykania się?
To tekst dla każdej kobiety, niezależnie od tego, czy ma syna, czy faceta, czy jedno i drugie.