Jesteśmy pionierami i pionierkami w tych ciekawych czasach przemian językowych, jakie zachodzą w polszczyźnie w związku z rewolucją feministyczną. Do tej pory nasz język był dość… delikatnie ujmując… nieprzychylny kobietom.
Eliza Michalik jest znana z tego, że uparcie używa żeńskich wersji nazw zawodów nawet wtedy, gdy dana nazwa jest jeszcze nieugruntowana w języku polskim. Jest to u niej jawny manifest feministyczny, który szanuję, popieram, choć sama nie jestem równie uparta w jego stosowaniu.
Śliczna dziewczyna w telewizji śniadaniowej przytoczyła właśnie wypowiedź swojego ojca, który dawał jej dobrą radę przed ślubem.
Dziś będzie wpis o wulgaryzmach, ale ponieważ zdaję sobie sprawę, że większość tego purytańskiego społeczeństwa nigdy nie skalało się żadną k… i ch… na ustach, postanowiłam nie użyć ani jednego brzydkiego słowa aż do końca tego wstępu.
Sprawdźmy, jak Wy sobie z nimi poradzicie. Teoretycznie to proste: język polski ma coś takiego jak deklinacja, czyli odmiana rzeczowników przez przypadki. Odmieniamy więc zawsze imię i nazwisko – no, chyba że wyjątkowo jest nieodmienne, ale zapewniam, że to raczej wyjątki.
Mam dość emocjonalny stosunek do języka polskiego jak na absolwentkę filologii polskiej i zdarzają się takie sytuacje, że nie zgadzam się z decyzją językoznawców co do uznania jakiegoś słowa za poprawne lub niepoprawne.
Bez zbędnych wstępów, bo to poważna sprawa i jeśli natychmiast nie zaczniecie mówić poprawnie, to przyczynicie się do wyginięcia żubrów. Podobają mi się poglądy Janusza Korwin-Mikke.
Widywane czasem przez spostrzegawczych w rezerwatach polszczyzny, spotykane w niektórych rejonach kraju przez szczęśliwców z wyczulonym, wrażliwym uchem, żyją jeszcze okazy słów tak pięknych, że kowadełka, strzemiączka i młoteczki w całej Polsce omdlewają od drżącej rozkoszy...
Czas wspomóc trochę naszych tekściarzy i nauczyć ich podstaw swojego fachu, by nie katowali nas takimi potwornymi piosenkami jak „Winny” Libera i Mateusza Mijala. Posłuchajcie sami: Metafora to jeden z najpopularniejszych środków stylistycznych.
Rozmawiałam z kumplem o seksie analnym i w pewnym momencie użył on zwrotu „między Bogiem a prawdą„. Poprawiłam go. Bogiem a prawdą – Bogiem a prawdą. Spójnik „a” nie ma na celu przeciwstawienia sobie boga i prawdy, tylko ich połączenie.