Jeden z tych programów, w których jakaś superniania chce w jeden weekend zmienić czyjeś dzieci. Problem leży w małym chłopcu, który co rano robi cyrki przy ubieraniu się. Superniania mówi, żeby być stanowczym i prowadzić dziecko do pokoju, jeśli nie chce założyć spodenek.
Wreszcie zabrałam się za temat, który chodził za mną od wielu miesięcy: to, w jakim wieku dzieci opanowują różne umiejętności związane z higieną, utrzymywaniem porządku, przygotowywaniem posiłków i pomaganiem w domu.
Usłyszałam to już kilkakrotnie, odkąd zostałam mamą, a nie minęły jeszcze trzy miesiące.
Dziś będzie wpis o wulgaryzmach, ale ponieważ zdaję sobie sprawę, że większość tego purytańskiego społeczeństwa nigdy nie skalało się żadną k… i ch… na ustach, postanowiłam nie użyć ani jednego brzydkiego słowa aż do końca tego wstępu.
– Nuuudzę się! Każdy rodzic przynajmniej raz usłyszał od dziecka takie słowa. Co wtedy robimy? Źli rodzice dają dziecku telefon / tablet / komputer / pilot do telewizora i mają młodego z głowy.
Wiem, że z czegoś trzeba żyć a biedni producenci leków i suplementów diety też płacą rachunki za prąd i muszą w coś ubrać swoje potomstwo, ale jest pewien poziom przyzwoitości, którego się nie powinno przekraczać.
Siedzieć cicho czy wyrazić swoją opinię? Spróbować zaakceptować czy zabronić spotykania się?
Najpierw myślałam, że to żart. Że autorka wyśmiewa się ze stereotypów albo z jakiegoś szowinistycznego tekstu, który napisał inny bloger. Potem jednak dotarłam do takiej części artykułu, która ewidentnie prześmiewcza nie jest.
Może kiedyś zmienię zdanie, może, będąc matką, inaczej spojrzę na słowa autorki, ale teraz wydają mi się przesadzone i niepotrzebnie dramatyczne. Mowa o tekście Stelli (która generalnie jest zajebista, więc mam nadzieję, że nie odczuje mojego komentarza jako ataku.