Przemyślenia Segritty z dala od Żoliborza.
Cały dzień błąkałam się po uliczkach miasta. Kilka razy się zgubiłam. Południowe słońce, rzucając pionowe cienie, nie pomagało mi w odnalezieniu drogi do hotelu. Wszyscy się tu uśmiechają, wszyscy mnie witają, ale nie nagabują.
Godzina 17, umieramy z głodu, bo nie jedliśmy nic od śniadania. Niestety restauracja, którą nam polecano, jest wciąż zamknięta. Kiedy oni, na Bug, kończą tę siestę?! Idziemy więc ulicą Via Roma, omijając tandetne bary szybkiej obsługi i plastikowe kawiarnie dla turystów.
Pisząc ten tekst, siedzę gołą dupą na balkonie w hotelu na Via Garibaldi. Pode mną jakaś niezmordowana prostytutka zaczepia wszystkie przejeżdżające samochody.
Włochy mają w sobie coś takiego, że nawet jadąc tam po raz pierwszy, czułam się jak powracająca córka marnotrawna. Sycylia też – albo „zwłaszcza” Sycylia.
Najtrudniej z montażem, bo zupełnie nie ogarniam Imovie. Przywykłam już tak do Final Cuta kiedyś, że trudno się przesiąść. Stąd te koszmarne opóźnienia z filmikami, bo ciągle odkładam to na później. Trudno też… być sobą na filmiku.
Jest bardzo prosta recepta na to, żebym się zakochała. Trzeba sprawić, żeby mi było dobrze. Jak jest mi dobrze, to kocham. Proste, prawda? I gdy pada pytanie „czy Tobie nie jest za dobrze?”, odpowiadam, że coś takiego po prostu nie istnieje.
Jest bardzo prosta recepta na to, żebym się zakochała. Trzeba sprawić, żeby mi było dobrze. Jak jest mi dobrze, to kocham. Proste, prawda? I gdy pada pytanie „czy Tobie nie jest za dobrze?”, odpowiadam, że coś takiego po prostu nie istnieje.
Mam wielkie wyrzuty sumienia, że dopiero teraz publikuję relację z pierwszego dnia #Bastardotrip, ale złapałam laga.
O co chodzi w podróżowaniu? O to, żeby wyjść z domu i dać się poprowadzić dalej ludziom i miejscom. Nie trzeba jechać daleko, zmieniać klimatu i języka. Czasem wystarczy pojechać do wioski pod Warszawą, żeby móc nazwać to podróżą.
Moje liczne konszachty z diabłem sprawiają, że za każdym razem, gdy jadę do Rzymu, boję się o swoją duszę.